Urodził się 29 kwietnia 1928 r. w Toruniu. Był młodszym synem Jadwigi z domu Fernik i Aleksandra Sankiewicza. Jego ojciec był absolwentem Oficerskiej Szkoły Artyleryjskiej w Odessie. w II Rzeczypospolitej zajmował różne stanowiska służbowe, m.in. był dowódcą baterii 8 Pułku Artylerii Ciężkiej, wykładowcą w toruńskiej Oficerskiej Szkole Artylerii. Podczas kampanii wrześniowej trafił do niewoli. W latach 1939–1945 był więźniem niemieckich obozów jenieckich. Jego żona Jadwiga podczas okupacji z dwoma synami mieszkała w Warszawie, w kamienicy przy ulicy Ciepłej 32/4, której okna wychodziły na getto. Razem z synem Zbigniewem przedostawała się na jego teren, dostarczając żywność żydowskim dzieciom. Starszy brat Zbigniewa – Tadeusz (ur. 1922), ps. „Zośka”, żołnierz Armii Krajowej w pułku „Baszta”, poległ w Powstaniu Warszawskim. Zbigniew uniknął śmierci dzięki interwencji matki, która podczas rzezi na Woli w sierpniu 1944 r., kiedy syn stał już pod ścianą do rozstrzelania, przekupiła Niemca, dając mu za ocalenie dziecka złotą biżuterię.

Szesnastoletni Zbigniew, w przebraniu kobiety, wraz z innymi wysiedlonymi dotarł do stacji kolejowej Warszawa Włochy, a następnie do Grodziska Mazowieckiego. Zatrzymali się u znajomego matki – Witolda Westfala, przedwojennego dyrektora Prywatnego Gimnazjum i Liceum w Grodzisku Mazowieckim. Po powrocie ojca z oflagu rodzina osiedliła się w Bydgoszczy, gdzie pani Jadwiga prowadziła jadłodajnię. Zbigniew zdał maturę w bydgoskim Liceum Ogólnokształcącym im. Mikołaja Kopernika. Po śmierci Aleksandra w 1948 r. pani Sankiewiczowa wyszła za mąż za Witolda Westfala i wraz z synem przeniosła się do Grodziska Mazowieckiego, do domu przy ulicy 3 Maja.

W 1955 r. Zbigniew ukończył studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Łodzi. w 1953 r. w grodziskim kościele pw. św. Anny poślubił Annę Dzierżanowską, wnuczkę architekta Juliusza Dzierżanowskiego, projektanta podkowiańskiej stacji EKD, pałacyku w Parku, Zarybia. Z powodu nakazów pracy obowiązujących wówczas lekarzy małżonkowie opuścili Grodzisk i podejmowali zatrudnienie w różnych miejscach, m.in. w Łubnianach koło Opola, gdzie doktor Sankiewicz był kierownikiem ośrodka zdrowia, i w Opolu, gdzie pracował w powiatowej przychodni. W latach 1957–1962 był stypendystą Ministerstwa Zdrowia w Wojewódzkim Specjalistycznym Szpitalu Dziecięcym w Opolu, opanowując diagnostykę i terapię chorób dzieci. Następnie od stycznia 1963 r. do czerwca 1965 r. pracował na stanowisku ordynatora Oddziału Dziecięcego i Noworodków w Szpitalu Powiatowym im. Edmunda Biernackiego w Łosicach.