Urodził się 14 lutego 1910 r. w Warszawie. Obie rodziny, ze strony matki i ojca, zajmowały się rzemiosłem w Warszawie i w Łodzi. Studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Przed wojną działał w Organizacji Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego i w Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej. Od 1930 r. należał do Polskiej Partii Socjalistycznej. Redagował czasopisma: „Tydzień Robotnika” i „Płomienie”. W 1935 r. wspólnie z Erykiem Lipińskim założył tygodnik satyryczny „Szpilki”, o charakterze zdecydowanie antyfaszystowskim i antystalinowskim. Przyjął wówczas pseudonim „Jan Szeląg”. Wytoczono mu kilkanaście procesów prasowych, w końcu trafił na pół roku do więzienia za „obrazę głowy zaprzyjaźnionego państwa”, czyli Adolfa Hitlera. W 1939 r. był na liście osób, które miały trafić do obozu w Berezie Kartuskiej.
W styczniu 1940 r. w Białymstoku aresztowało go NKWD, z więzienia wydobył go Kazimierz Krukowski. Przebił się do Wilna, gdzie został współzałożycielem socjalistycznej organizacji „Wolność”, a w czerwcu tego samego roku, podobnie jak inni jej członkowie, przedostał do Warszawy. W 1941 r. wstąpił do podziemnej PPS WRN (Wolność, Równość, Niepodległość). W latach 1943–1944 kierował akcją gromadzenia prac polskich pisarzy i naukowców dla planowanego na po wojnie wydawnictwa „Wisła”. Większość rękopisów ocalił w swoim ówczesnym mieszkaniu w Komorowie. Były to między innymi wiersze Krzysztofa Kamila Baczyńskiego, wiersze i wspomnienia Jarosława Iwaszkiewicza, monografia Czartoryski Marcelego Handelsmana, Pamiętniki Stanisława Stempowskiego, opowiadania Jerzego Andrzejewskiego, wiersze i eseje Czesława Miłosza, opowieść Aleksandra Kamińskiego Kamienie na szaniec – w sumie kilkadziesiąt prac.
Po zakończeniu wojny wrócił do dziennikarstwa. Przez pewien czas mógł publikować tylko pod pseudonimem „Niemy”. Niebawem wstąpił do krajowej PPS, redagował jej organ, gazetę „Robotnik” i czasopismo spółdzielcze „Tydzień”. Należał do PZPR. Publikował felietony w „Expressie Wieczornym” i „Świecie”. Z przerwami redagował „Szpilki”. W 1957 r. za nadmierny krytycyzm usunięto go z partii, otrzymał czteroletni zakaz publikacji pod nazwiskiem i rozpoznawalnymi pseudonimami. Napisał wtedy dwie powieści: Zenit i nadir i Mroki dnia. Był członkiem Związku Literatów Polskich.
Gdy cofnięto mu zakaz druku (1961), publikował felietony, m.in. w warszawskiej „Kulturze”, „Kurierze Polskim”, „Kontynentach” i „Fundamentach”. Bywały to teksty interwencyjne i ostre, z tego powodu nazywano go „niepoprawnym poprawiaczem”.
Równocześnie był wykładowcą, a następnie dziekanem Studium Dziennikarskiego na Uniwersytecie Warszawskim. W 1968 r. na skutek wydarzeń marcowych i z powodu gwałtowanie pogarszającego się stanu zdrowia zrezygnował ze stanowiska.
Po raz pierwszy żonaty był z Anną Golde (1934–1938), z drugiego małżeństwa, z Wandą Więckowską, miał córkę Krystynę Mitzner (1939–1962), poetkę i malarkę.
Na zaproszenie Tadeusza Baniewicza wstąpił do Społecznego Komitetu Budowy Szkoły w Podkowie Leśnej. Był w przyjacielskich relacjach z ks. Leonem Kantorskim.
Powieść polityczna Zbigniewa Mitznera Zenit i nadir została zatrzymana przez cenzurę i wyszła drukiem dopiero w 2006 r. Rekomendując ją czytelnikom, wydawca pisał, że jest ona „rozrachunkiem z własnymi błędami, zapisem wewnętrznych rozterek, wśród których autor stara się ocalić swój socjalistyczny, w przedwojennym tego słowa znaczeniu, idealizm”. Jej akcja toczy się w Podkowie Leśnej, głównym bohaterem jest Magnus (właściwie Jakub Berman, jeden z najważniejszych działaczy PZPR w okresie stalinowskim), a drugoplanową postacią weterynarz, „stary liberał”, którego prototypem był jej mieszkaniec, dr Piotr Grabowski.
Zbigniew Mitzner wiele felietonów poświęcił też życiu codziennemu w Podkowie Leśnej (kolejce EKD oraz takim mankamentom, jak niesprawne połączenia telefoniczne, braki w dostawie prądu). Część z nich, m.in: Przy świeczce, Głos zza rogatek, Życie podwarszawskie, Zawsze wierna, znalazła się w jego książce Felieton o mojej Warszawie, w dziale Za rogatkami Warszawy.
Zmarł w Warszawie 3 grudnia 1968 r. Pochowany został na Powązkach.