Krytyk literacki, historyk literatury i eseista, laureat nagrody im. S. Piętaka w 1972 r. oraz Fundacji im. Kościelskich za twórczość krytyczną w 1973 r.
fot. Henryk Bazydło
Urodził się 7 marca 1938 r., był synem pisarza i działacza ludowego Wincentego Burka i Zofii Młodożeniec. W 1939 r. rodzina przeniosła się do Sandomierza. Liceum ogólnokształcące Tomasz ukończył w Sandomierzu i w latach 1955–1960 studiował na Wydziale Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego.
Od roku 1961 współpracował z „Twórczością”, w 1967 został przyjęty do Związku Literatów Polskich, a od 1980 był w Zarządzie Głównym ZLP.
W roku 1970 podjął pracę w Instytucie Badań Literackich PAN, gdzie w 1980 obronił pracę doktorską. Współpracował z takimi czasopismami, jak „Tygodnik Kulturalny”, „Współczesność”, „Nowy Wyraz”, „Orientacje”, „Więź”, „Kultura”, „Literatura”, „Wiadomości Literackie”.
Od 1976 r. związał się z opozycją demokratyczną (podpisał „List 101” do Sejmu – protest przeciwko planowanym zmianom w konstytucji PRL), wykładał na Uniwersytecie Latającym literaturę polską i był współzałożycielem Towarzystwa Kursów Naukowych. Współpracował z KOR, w jego domu w Podkowie Leśnej drukowano „Biuletyn” i inne niezależne wydawnictwa.
W latach 1977–1981 należał do redakcji opozycyjnego czasopisma „Zapis”, a w 1980 r. uczestniczył w głodówce w podziemiach kościoła w Podkowie Leśnej, domagając się uwolnienia uwięzionych Mirosława Chojeckiego i Bogdana Grzesiaka.
W roku 1988 został zwolniony z pracy w Instytucie Badań Literackich, gdzie ponownie przyjęto go w 1989. W 1988 r. został członkiem polskiego PEN Clubu, a rok później wszedł do komitetu założycielskiego Stowarzyszenia Pisarzy Polskich; w latach 1991–1996 był wiceprezesem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Współpracował z księdzem Kantorskim przy tworzeniu parafialnego Komitetu Pomocy Bliźniemu i przy organizacji „Spotkań z autorem”.
Od 1991 r. współpracował z programem II Polskiego Radia, gdzie wraz z Iwoną Smolką i Piotrem Matywieckim prowadził audycje o nowościach na rynku literackim. Jest autorem licznych prac na temat polskich i obcych pisarzy, był też przewodniczącym jury nagrody literackiej im. Marka Nowakowskiego oraz opracowań naukowych i książek krytyczno-literackich.
Napisał między innymi: Żadnych marzeń, Dziennik kwarantanny, Dzieło niczyje, Niewybaczalne sentymenty.
Jest laureatem nagród: im. St. Piętaka (1972), Fundacji im. Kościelskich (1973), krakowskiego „Życia Literackiego” (1974) oraz Polcul Foundation (1988). Został wyróżniony za swoją działalność jako Zasłużony Działacz Kultury.
W 2007 r został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (za wybitne zasługi dla rozwoju polskiej kultury, osiągnięcia w pracy naukowej i działalność na rzecz popularyzacji literatury ojczystej), a w 2016 r. Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.
Zmarł 1 maja 2017 r.
Na podstawie: Niepokorni 1976–1989. Mieszkańcy powiatu grodziskiego na rzecz wolności, AP, Warszawa 2014.