Stanisław Kobosko
Inżynier elektrotechnik, prezes PKPS w Podkowie Leśnej
Fot. archiwum rodzinne
Urodził się 21 listopada 1942 r. w Warszawie. Ojciec, Edward Kobosko, był inżynierem, pracownikiem naukowym na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej, mama, Helena, stomatologiem. Mieszkał z rodzicami na Ochocie, przy ul. Raszyńskiej. Po Powstaniu Warszawskim rodzina przeniosła się do własnego letniskowego domku w Podkowie Leśnej przy ul. Wrzosowej. Po wojnie osiedli tu też dziadkowie ze strony matki: Maria (malarka) i Stanisław (inżynier) Gołąbowie, którzy pomagali w opiece nad wnukiem. Naukę rozpoczął w końcu lat 40. w szkole prywatnej pani Knoff, na rogu ulic Kasztanowej i Modrzewiowej, potem uczęszczał do szkoły państwowej, istniejącej przy ul. Błońskiej (obecnie biblioteka), a następnie w barakach przy Pałacyku Kasyno. W 1960 r. zdał maturę w liceum ogólnokształcącym w Milanówku. Od wczesnych lat przejawiał duże zdolności do przedmiotów ścisłych. Zgodnie z predyspozycjami w latach 1960–1965 studiował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej, gdzie następnie (1965–1997) pracował na stanowisku naukowo-dydaktycznym. W 1975 r. uzyskał stopień naukowy doktora. Codziennie dojeżdżał kolejką WKD na Politechnikę Warszawską. Jako wykładowca pracował też w Wyższej Szkole Pożarniczej w Warszawie. W latach 80. na macierzystej uczelni angażował się w działalność „Solidarności”.
W 1968 r. zawarł związek małżeński z koleżanką ze szkolnych lat, Ewą – z domu Tyszka, półsierotą po Wacławie, poległym w Powstaniu Warszawskim. Ślubu udzielał młodym ksiądz Leon Kantorski. Żona, pracownik Wydziału Geologii Uniwersytetu Warszawskiego, zrezygnowała z pracy zawodowej i poświęciła się wychowaniu pięciorga dzieci: Hani, Wojtka, Eli, Pawła, Marcina, z których tylko Hania przeniosła się do Warszawy, pozostałe mieszkają w Podkowie, Brwinowie, Żółwinie. W 1980 r. Ewa i Stanisław Kobosko wybudowali na rodzinnej działce własny dom. Stanisław z powodów zdrowotnych przeszedł na wcześniejszą emeryturę, poświęcał się wychowywaniu potomstwa, ale utrzymywał kontakty naukowe z Instytutem Elektroenergetyki Politechniki Warszawskiej i wykonywał prace zlecone. Mimo choroby wykazywał dużą aktywność w działalności społecznej i charytatywnej w Podkowie Leśnej, zarówno we wspólnocie parafialnej, jak i w organizacjach pozarządowych. Był członkiem Ligi Ochrony Przyrody, od pierwszego numeru współpracował z redakcją „Głosu Podkowy” (1990–1994), zamieszczał teksty o aktualnych sprawach i wydarzeniach. Jako członek Komitetu Założycielskiego brał udział w zakończonej niepowodzeniem próbie reaktywacji Towarzystwa Przyjaciół Podkowy Leśnej w 1981 r.
Szczególnie oddany był pracom w lokalnym kole Polskiego Komitetu Pomocy Społecznej, do którego należał od 1980 r. i najpierw, przez dziewięć lat, był członkiem komisji rewizyjnej. Po 1990 r., kiedy w związku ze zmianą ustroju ustały coroczne dotacje rządowe dla PKPS (część zadań z zakresu pomocy społecznej przekazano wówczas ośrodkom gminnym), podkowiańska organizacja postanowiła się rozwiązać. Sprzeciwili się temu Stanisław Kobosko oraz skarbnik Wanda Majchrzak. Na zorganizowanym przez nich zebraniu wyborczym do stowarzyszenia wstąpiły nowe osoby zainteresowane działalnością charytatywną i powołano nowy Zarząd Miejski PKPS w Podkowie Leśnej, ze Stanisławem Kobosko jako prezesem. Piastował tę funkcję do 2000 r., gdy zastąpiła go Maria Dalewska. PKPS udzielał pomocy materialnej ubogim rodzinom, przygotowywał paczki żywnościowe w okresie świątecznym, przez cały rok pośredniczył w przekazywaniu odzieży, sprzętu rehabilitacyjnego, przedmiotów gospodarstwa domowego (mebli, AGD), co roku, przy wsparciu miasta, starał się organizować półkolonie dla dzieci w wieku 4–12 lat. Stanisław Kobosko zachęcał nowe osoby do pracy charytatywnej, szukał wsparcia dla niezamożnych rodzin wśród lepiej sytuowanych mieszkańców, w soboty osobiście dyżurował w siedzibie PKPS przy ul. Świerkowej 1. Za swoją działalność otrzymał Srebrną i Złotą Odznakę Honorową PKPS. Po latach pełnił funkcję honorowego prezesa oddziału w Podkowie Leśnej.
W 1988 r. był jednym z inicjatorów w parafii (z poparciem ks. proboszcza Leona Kantorskiego) Podkowiańskiej Pieszej Pielgrzymki do maryjnego sanktuarium w Rokitnie. W dwudziestoleciu międzywojennym było ono uczęszczanym miejscem pielgrzymkowym, podkowiańska pielgrzymka była pierwszą, która przybyła do Rokitna po wojnie. Organizacją zajmowali się członkowie grupy modlitewnej Bractwo Trzeźwości, oprócz Stanisława Kobosko – Anna Meyer, Wanda Suchożebrska i Teresa Wrzosek. W pielgrzymkach brali udział m.in. pacjenci oddziału odwykowego szpitala w Tworkach. Odbywały się one zawsze w związku ze świętem Matki Bożej Siewnej i wpisały w historię społeczności. W 2017 r. trzydziesta pielgrzymka liczyła ok. 250 osób.
Stanisław Kobosko był inicjatorem upamiętnienia dyrektora EKD w przestrzeni Podkowy Leśnej. Występował z wnioskiem o zmianę nazwy ul. Wrzosowej na ul. Tadeusza Baniewicza. Pomysł nie został przyjęty przez mieszkańców. Imieniem jednego z założycieli Podkowy nazwano aleję Lipową.
Zmarł 12 listopada 2020 r. Pochowany jest w grobie rodzinnym na podkowiańskim cmentarzu.