Pochodziła z Podola, urodziła się w 1903 r. w Mohylowie. Do Warszawy przyjechała ostatnim pociągiem przed wybuchem wojny 1920 r. Ukończyła warszawską szkołę pielęgniarek. Wyszła za mąż za Antoniego Lipińskiego, lekarza chirurga w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie. Jej mąż, więzień sowieckiego łagru na Sołowkach, zaraził się od pacjenta podczas operacji i zmarł, pozostawiając ciężarną żonę. Jesienią 1931 r. urodził się ich syn Andrzej.
W 1935 r. poznała w Michalinie pod Warszawą, gdzie pracowała jako pielęgniarka, Antoniego Łyżwańskiego, malarza i fotografika. W 1936 r. zamieszkali w Podkowie Leśnej przy ul. Sarniej 15, a potem przy ulicy Pocztowej, u rodziny Jankowskich. W tym czasie Nonna pracowała w szpitalu w Pruszkowie. W czasie okupacji była przełożoną pielęgniarek w tamtejszym ośrodku zdrowia.
Warszawiacy, którym udało się uciec, znaleźli czasowe lokum w mieszkaniu Łyżwańskich w „Nowej Aidzie”. Jacek Sempoliński wspomina: „Dzięki pani Nonnie – siostrze Czerwonego Krzyża – zostałem jako ciężko chory wywieziony wózkiem poza obóz do stacji kolejki EKD w Tworkach, skąd pojechałem do Podkowy. Miałem wtedy 17 lat i wcale chory nie byłem, ale załamany, odcięty od domu, od rodziców. Potem zjawił się ojciec i do stycznia mieszkaliśmy w domu Łyżwańskich. […] Wszystkie wille i mieszkania, m.in. państwa Łyżwańskich, zamienione zostały w kołchozy, gdzie sienniki rozciągano na całe pomieszczenie i gdzie się wszyscy kłębili. W ich domu mieszkała pani Andrzejowa Strugowa […], a także prof. Witold Jabłoński, słynny twórca polskiej sinologii uniwersyteckiej. Wiele tam było osób: pisarzy, malarzy i naukowców wybitnych”.
W marcu 1945 r. Łyżwańskim urodziła się córka Magda. W 1946 r. Nonna wyjechała na kilka miesięcy do Stanów Zjednoczonych, gdzie ukończyła kurs i podjęła praktyki zawodowe International Council of Nurses dla dyplomowanych pielęgniarek. Po powrocie zatrudniła się w Ministerstwie Zdrowia (od 1960 r. Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej), najpierw w charakterze referendarza, potem inspektora, starszego radcy i wreszcie konsultanta. Pracowała tam do 1962 r.
W 1951 r., po studiach w Szkole Nauk Politycznych, a potem w Szkole Głównej Służby Zagranicznej, otrzymała tytuł magistra i pracowała jako asystent i wykładowca w Studium Doskonalenia Lekarzy Akademii Medycznej oraz jako nauczycielka w średnich i pomaturalnych szkołach pielęgniarskich.
W 1952 r. w mieszkaniu Łyżwańskich na Pocztowej zamieszkał syn Nonny z pierwszego małżeństwa – Andrzej Lipiński, z żoną Danutą i córką Bożeną.
Magda Łyżwańska-Klemm wspomina matkę jako osobę spokojną i zorganizowaną, która umiała łączyć obowiązki zawodowe z artystycznym stylem życia, jaki prowadził Antoni: „Pamiętam soboty i niedziele oraz różne wolne dni, kiedy na nasz dom odbywały się całe najazdy zaprzyjaźnionych osób, mama improwizowała posiłki, wszyscy szli na niekończące się spacery po Lesie Młochowskim, a potem do późnej nocy ciągnęły się nocne Polaków rozmowy”. Bywali w ich podkowiańskim domu: Anna i Bronisław Linkowie, Wanda Telakowska, Alfons Karny, prof. Michałowski, Zamecznikowie, Eibischowie, małżonkowie Krajewscy, Wiwa Jaroszewicz, Michał Bylina, rodzina Toeplitzów i wiele innych osób. „Miała niespożytą energię i pozwalała wszystkim domownikom zrzucać na swoje barki wszystkie nasze sprawy i problemy. […] Ona była siłą domu, a ojciec jego smakiem” – podkreślała córka.
W 1960 r. Łyżwańscy przeprowadzili się do mieszkania spółdzielczego SBM Pracowników Służby Zdrowia przy Angorskiej 8, a w podkowiańskim mieszkaniu pozostał Andrzej Lipiński z rodziną.
Nonna Lipińska-Łyżwańska zmarła w 1986 r. w Warszawie.