Urodził się 28 lutego 1920 r. w Słubicy (gmina Żabia Wola, powiat grodziski). Był jednym z ośmiorga dzieci (dwoje zmarło w niemowlęctwie) Emilii z Woźnickich i Piotra Pawlaka. Miał dwóch starszych braci: Wacława i Stanisława, oraz młodsze rodzeństwo: Józefa, Stanisławę, Eugeniusza. Od najmłodszych lat pomagał rodzicom w gospodarstwie, jako pięcioletnie dziecko pasał gęsi, z czasem obowiązków przybywało. Z dzieciństwa wspominał ulubione rozrywki, takie jak galopady na końskim grzbiecie, kąpiele w stawie, pławienie koni. Państwo Pawlakowie przeprowadzili się do Nadarzyna, tam ukończył szkołę podstawową. Potem rodzina zamieszkała w Kuklówce, a następnie osiedli i gospodarowali w Słubicy Kolonii (Słubica B). Mieczysław był zdolnym dzieckiem i bardzo chciał się uczyć, ale ojciec zdecydował, żeby chłopca przysposobić do zawodu w warsztacie szewskim u wujka, czyli brata żony. W wieku 15 lat Mieczysław przekonał ojca, aby pozwolił mu zmienić zakład. Z Brwinowa przeniósł się na warszawską Pragę, gdzie wynajął mieszkanie i praktykował u szewca, który rozumiał jego potrzebę nauki i wspierał w dalszym kształceniu. Mieczysław zapisał się do Zawodowej Szkoły Rzemieślniczej, był jednym z prymusów. Z sentymentem wspominał ten warszawski etap życia. Jednak jego wielkim marzeniem było lotnictwo. Po ukończeniu Szkoły Rzemieślniczej, w 1939 r. celująco zdał egzaminy do Szkoły Lotniczej w Poznaniu. Przed rozpoczęciem nauki należał do tamtejszego Hufca Junaków, odbył na Wołyniu szkolenie wojskowe, trenował boks. We wrześniu jego plany legły w gruzach. Po wkroczeniu Niemców do miasta, szkołę zamknięto, a Mieczysława, podobnie jak wielu jego kolegów, wywieziono na roboty do Niemiec. U różnych „bauerów” znosił upokorzenia, głód, ciężką pracę. Kilka razy próbował ucieczki, wydany przez Polaka, cudem uniknął rozstrzelania. Był zmuszony do kopania okopów przy granicy belgijskiej w czasie bombardowań amerykańskich. Pracował też w niemieckiej piekarni, potajemnie dzielił się chlebem ze współwięźniami. Zdarzały się również sytuacje, w których dobrzy Niemcy pomagali mu w trudnych chwilach, a nawet ratowali życie.

Po zakończeniu wojny wrócił do rodzinnej Słubicy, ale niedługo przebywał na wsi. W 1946 r. ożenił się z Salomeą z Bonikowskich, zamieszkali w Brwinowie, w lokatorskiej kamienicy. Początkowo przez kilka lat dojeżdżał do pracy, do zakładu szewskiego w Radości, po drugiej stronie Wisły. Opiekował się wtedy młodszym o 12 lat bratem Eugeniuszem, wspierał jego zainteresowania i mobilizował go do dalszej nauki. „Cieszył się, że brat dostał edukacyjną szansę, jakiej los jemu samemu nie dał” – napisała córka Maria. Od 1970 r. Mieczysław i Salomea zamieszkali we własnym domu na brwinowskim osiedlu „Zatrudy”. Urodziły im się trzy córki: Larysa (ur. 1947), Adrianna (ur. 1948) i Maria (ur. 1960).