Pochodziła z inteligenckiej rodziny, która po powstaniu styczniowym została zesłana w głąb północnej Rosji. Urodziła się 12 grudnia 1893 r. w Solwyczegodsku, w obwodzie archangielskim. Była córką Zofii z domu Butkiewicz i Władysława Misiewicza, inżyniera leśnika w państwowych lasach Rosji. Początkowo uczyła się w domu. W latach 1903–1911 uczęszczała do Państwowego Gimnazjum Żeńskiego w Nowogrodzie, maturę zdała tam w gimnazjum męskim. Studia medyczne ukończyła w Petersburgu (Żeński Instytut Medyczny). Przedmiotem jej badań naukowych była wówczas bakteriologia, w 1915 r. wykryła i „opracowała bakteriologicznie” epidemię azjatyckiej cholery w uzdrowisku Straraja Russa. Uzyskawszy w 1918 r. dyplom lekarza, pracowała w Szpitalu Epidemicznym w Riazaniu, gdzie przeszła dur brzuszny. W marcu 1920 r. dostała pozwolenie na powrót do Polski. Półtora roku praktykowała w Szpitalu Powszechnym w Tarnowie, w 1921 nostryfikowała dyplom na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1921–1927 była asystentką prof. K. Rzętkowskiego, potem W. Orłowskiego w Klinice Wewnętrznej Uniwersytetu Warszawskiego. Przez wiele lat pracowała jako lekarz szkolny, uczyła w Warszawskiej Szkole Pielęgniarek. W 1924 r. obroniła pracę doktorską. W latach 1927–1928, dzięki stypendium, poznała szpitale i instytuty w Paryżu i Wiedniu. Po powrocie zajęła się badaniem gruźlicy i jej zwalczaniem. Opublikowała wiele prac naukowych na ten temat, w latach 1929–1936 zorganizowała i prowadziła w Warszawie Poradnię Przeciwgruźliczą. Była dyrektorem Szpitala Sanatorium Gruźliczego w Mieni koło Warszawy. Przez rok kształciła się w Rzymie. Po przeniesieniu się Szpitala Wolskiego z placu Karcelego na ulicę Płocką, 1 kwietnia 1939 r. została ordynatorem Oddziału Gruźlicy i Chorób Wewnętrznych. Od tego czasu związała się ze Szpitalem Wolskim na długo, została zastępcą dyrektora. „Tę kierowniczą funkcję pełniła w najcięższych, najtragiczniejszych momentach […], jak oblężenie Warszawy w 1939 r. czy zajęcie Szpitala przez hitlerowców 5 sierpnia 1944 r. Pełniła obowiązki dyrektora, stawała się dowódcą zespołu w okolicznościach, których nikt nie przewidywał, na które nie było przepisów ani zaleceń” – wspominała jej studentka, Janina Pecyna-Sielewicz, w książce Szpital Dobrej Woli. Na terenie szpitala Janina Misiewicz uczestniczyła w tajnym nauczaniu medycyny, dla kilkuset sanitariuszek przeprowadziła szkolenie sanitarne Obrony Przeciwlotniczej. Za przechowywanie na swoim oddziale rannego wykonawcy zamachu na Kutscherę została wraz z asystentem uwięziona na Pawiaku.