Edward Suchocki
Inżynier, sekretarz Podkowiańskiej Spółdzielni Mieszkaniowej „Wspólna Budowa”
Fot. archiwum rodzinne
Był synem Wiktorii z domu Miklaszewskiej i Zygmunta Suchockiego (prawnika rozstrzelanego 20–21 czerwca 1940 r. w Palmirach). Urodził się 29 października1916 r. w Charkowie, skąd 11 listopada 1918 r. przybył z rodzicami do Warszawy. Tu przyszła na świat jego siostra Regina, później żona podkowianina Wojciecha Zabłockiego. Ukończył Państwowe Gimnazjum im. Stefana Batorego. Po odbyciu dwuletniej służby wojskowej w pułku artylerii konnej we Włodzimierzu Wołyńskim rozpoczął studia na Wydziale Mechaniki Politechniki Warszawskiej, które przerwał wybuch II wojny światowej.
W lipcu 1939 r. ożenił się z Janiną z domu Bańkowską, córką sędziego Sądu Najwyższego. w podróży poślubnej do Zaleszczyk zastał go rozkaz mobilizacyjny. Kampanię wrześniową odbył w samodzielnych grupach operacyjnych „Narew” i „Polesie”. Po złożeniu broni wrócił do Warszawy, szybko wstąpił do konspiracji i został zaprzysiężony jako żołnierz AK (bataliony „Jeleń”, „Baszta”, ps. „Sawicki”, „Stenowicz”). Brał udział w Powstaniu Warszawskim na Mokotowie, jego żona, sanitariuszka ps. „Jodła” w Zgrupowaniu „Kryska”, zginęła na Czerniakowie. Po kapitulacji Warszawy, w trakcie wywózki ludności cywilnej na roboty, uciekł z pociągu, ratując kuzyna Kazimierza Karśnickiego, prawnika.
Po wojnie zamieszkał w Łodzi, przejął od teściów opiekę nad osieroconą córką Anną. Podjął pracę w biurze konstrukcyjnym Łódzkiej Fabryki Zegarów i na Politechnice Łódzkiej ukończył przerwane studia. Powtórnie zawarł małżeństwo – z Marią Eleonorą (z domu Dąbrowska), żołnierzem batalionu „Żywiciel”, ps. „Paulina”, więźniarką obozu koncentracyjnego w Ravensbruck.
W 1949 r. został przeniesiony służbowo do Warszawy i dzięki pomocy szwagra, Wojciecha Zabłockiego, wynajął mieszkanie w Podkowie Leśnej przy ul. Żeromskiego, skąd dojeżdżał do pracy w Aninie, gdzie mieściło się Centralne Laboratorium Aparatów Pomiarowych i Optycznych, przemieszczone potem do Warszawy. Był samodzielnym pracownikiem naukowo-badawczym, docentem w Przemysłowym Instytucie Automatyki i Pomiarów (MERA-PIAP), specjalistą w dziedzinie metrologii czasu, autorem wielu patentów z zakresu mechaniki precyzyjnej. Wykładał na Politechnice Warszawskiej, uczył też przedmiotów zawodowych w Technikum Mechaniki Precyzyjnej.
Od 1958 r. był członkiem The British Horological Institute. Jako pierwszy cudzoziemiec w stuletniej historii tego instytutu został laureatem jego dorocznej nagrody. Musiał jednak zrezygnować z członkostwa, gdyż nie dostał od władz PRL pozwolenia na zakup dewiz na opłacanie wysokich składek. Był wieloletnim przewodniczącym Stowarzyszenia Inżynierów Mechaników Polskich (SIMP) oraz członkiem Naczelnej Organizacji Technicznej (NOT).
W Podkowie Leśnej zaangażował się w działalność Podkowiańskiej Spółdzielni Mieszkaniowo-Budowlanej „Wspólna Budowa” – jednej z pierwszych w powojennej Polsce, budującej domy na własność dla swoich członków według obowiązujących przepisów, tzn. nie większych niż 100 m2. W latach 1953–1957, czyli od początku powstania spółdzielni aż do jej rozwiązania, pełnił społecznie funkcję sekretarza. Ustalono wtedy budowę dwóch typów domków: jednorodzinnych (około trzydziestu budynków przy ul. Topolowej, Brzozowej, Akacjowej, Miejskiej) oraz bliźniaczych (trzy z nich znajdują się przy ul. Bukowej).
„Jaki jest dzisiejszy obraz spółdzielni? Jak widać, każdy dom jest inny. Nowi właściciele przebudowywali je wewnątrz i na zewnątrz częściowo, a nawet całkowicie według własnych gustów i potrzeb (dobudówki, tarasy, garaże, balkoniki). Nasz dom nie uległ zmianie, jest najbliższy pierwotnego projektu” – pisał we wspomnieniach w 2001 r. w domu przy ulicy Topolowej mieszkał do końca życia.
Edward Suchocki miał dwie córki: Annę (ur. 1940), językoznawczynię, tłumaczkę literatury angielskiej, oraz Elżbietę (ur. 1949), dokumentalistkę, pracownicę Biura Międzynarodowej Wymiany Wydawnictw Biblioteki Narodowej, mieszkankę Podkowy Leśnej od urodzenia, obecnie właścicielkę odziedziczonego po rodzicach domu. Zmarł 6 listopada 2005 r. Pochowany został wraz z żoną Marią na podkowiańskim cmentarzu.